Reis met ons mee, vier weken op het eiland Corsica

In dit blog neem ik je mee op reis door de Spaanse en Franse Pyreneeën van West naar Oost.

De mooiste witte bergdorpen in Spanje hebben we vandaag gezien. Het zijn minder bekende dorpen, maar daardoor des te mooier. Geen schreeuwende toeristenshops of horden mensen in de nauwe straatjes, maar prachtige eenvoud en een serene sfeer!

Ronda is een prachtige stad, die gescheiden wordt door de indrukwekkende kloof El Tajo.

In deze rondreis in Zuid-Noorwegen beschrijf ik de mooiste routes die wij dit jaar genomen hebben om het land te verkennen.

Een prachtige rondreis door Zuid-Noorwegen, wie verlangt daar nou niet naar. Wij maakten hem dit jaar en willen onze ervaringen graag delen in onze nieuwste reisgids.

Een week Terschelling tijdens Oerol is een mengeling van rust, muziek, gezelschap, cultuur en natuur. Wat wil een mens nog meer. Doen!

Rondreis Europa - Vakantie Slovenië Van Krk naar Ljubljana Vanochtend na twee dagen Krk vertrokken richting Ljubljana. Het is voor het eerst druilerig weer. We doen het stadje Vrbnik aan dat bekend staat om haar romantische straatje en dat het smalste straatje ter wereld heeft dat maar 45 cm breed is. Daar moeten we ons doorheen wurmen natuurlijk! Het is overal ontzettend rustig, je kunt bijna niet geloven dat het hier in het hoogseizoen zwart ziet van de mensen. Mag je dat eigenlijk nog wel zeggen? We rijden naar Ljubljana, maar ook hier lijken campers echt de terror van de stad te zijn. Overal staan borden: niet parkeren voor campers. We worden er sikkeneurig van. Ik wil de stad graag zien, en dan vooral de historische kern die prachtig schijnt te zijn. Na een aantal rondjes door de stad besluiten we buiten de stad de gaan parkeren op een parkeerplaats bij een restaurant. Tegen betaling van een maaltijd is overnachten dan gratis. De maaltijd halen we niet: ik val in slaap en word om 21.00 pas wakker. Van Ljubljana naar Stahovica Na de vieze parkeerplaats in Ljubljana en de druilerige dag gisteren worden we wakker met zon. Er staan huishoudelijke taken op het programma: zo moet er weer een gasstation gezocht worden en moeten er boodschappen gedaan worden, want de yoghurt, brood en fruit moeten aangevuld. We zoeken ons suf naar een camping die open is en geven bijna de moed op als ik een camping in de bergen vind die open blijkt! IK kan de meneer die ik aan de telefoon heb wel omhelzen door het scherm heen! We rijden richting de besneeuwde bergtoppen die adembenemend voor ons liggen aan het eind van de N-weg. Ik ben telkens bang dat we afslaan en wegrijden van de bergen in plaats van er naartoe. Gelukkig blijkt de weg rechtstreeks naar de bergen te leiden en blijkt de camping in een dal tussen hoge toppen gesitueerd. En wat een plek! We komen binnen in een klein paradijsje en tijdens een glaasje schnaps blijkt dan ook nog dat dit het voormalig jachthuis van Tito is geweest. Overal prijkt Tito om ons heen. in grote gouden lijsten! Bergwandeling in Stahovica Vandaag brengt Micha ons naar beneden waar we een aantal historische gebouwen en monumenten kunnen bekijken. Micha zet ons in een oude auto en we rijden de berg af richting "the end of the world" zoals zij het noemt. Daar zet ze ons uit de auto, na eerst wat uitleg gegeven te hebben. Het is een nationaal park met verschillende monumenten, een berghut, een waterval en een bron tegen de berghelling van de twee na hoogste top van de Sloveense Alpen. We kijken uit op de sneeuwtoppen en een prachtig blauwgroene bron. We wandelen een klein stukje de berg op, flink vermoeiend, maar goed te doen als Marcel me steeds een zetje geeft. Na de afdaling kijken we goed op onze telefoon om de juiste route te kiezen. Er staat weliswaar een bord, maar daar worden we geen wijs uit. Marcel heeft een pad langs de rivier uitgekozen en weet dat er dan ergens weer een bruggetje moet zijn om deze prachtige bergstroom over te steken. Op de kaart zou de route drie kilometer zijn en dat vond ik net te doen. Ik heb nog even gecheckt of mijn elektronische knie goed opgeladen was voor de start en dat was het geval. Niks stond ons nog in de weg. Dachten we! We startten op een ruim grasveld en al snel werd dit een bospad met stenen en boomwortels waar ik met mijn krukken over moest manouvreren. Wandelen is niet zo mijn cup of tea, maar in zo'n omgeving is het geen straf! De boomwortels werden stronken en keien werden stenen van zeker 30 cm doorsnede, schots en scheef liep het pad richting de rivier die ver beneden ons stroomde. Het pad werd een paadje, de stronken werden boomstammen en de hoogteverschillen werden groter. Zo moest Marcel me regelmatig van een rots af tillen omdat de prothese dat soort grote sprongen niet kon maken. Drie kilometer op vlak terrein is thuis mijn max. Hier was het bergachtig, dalend, stijgend en er was geen millimeter vlak! Na een half uur werd het pad steil en glibberig en toornde het steeds hoger uit boven de rivier. De rivier veranderde in een steile kloof met aan weerszijden een hoog pad, zeker 50 meter boven de afgrond. En daar stonden we. Ik durfde niet naar voren, niet naar achteren en kroop op handen en voeten tegen de berghelling aan naar links. Dit was niet leuk meer. Hier kon Misha ons niet ophalen, we zagen geen mensen en o ja, er waren hier ook beren, ik moest plassen en de afgrond bleef de afgrond. Steun en toeverlaat struinde vooruit en ging uit het zicht. Die beren werden echt beren in mijn hoofd, ik hoorde ze al grommend aankomen, terwijl ik helemaal klem stond en geen kant meer op kon. Na tien minuten hoorde ik geluid, dat ik niet kon lokaliseren. De bergbeek maakte knetterend geluid en toch leek het alsof er iemand riep. Maar draaien, dat durfde ik niet. Konden beren praten? Kenden ze mijn naam? En plotseling zag ik hem, hoog boven me op de berg. "Hier is een vlak pad!", riep hij enthousiast en kwam stapje voor stapje van de gigantisch steile berghelling naar beneden. "We kunnen kiezen. Of we lopen langs deze afgrond, of we klimmen naar boven." Dat laatste leek me stukken veiliger en even dacht ik dat ik nog 16 was, twee benen had en gewoon naar boven kon klimmen. Dat was wat ik wilde; hier vandaan, van deze steile helling weg. Ik ging liggen en duwend tegen mijn benen schoven we centimeter voor centimeter de berghelling op. Mijn lijf voelde als een stijve plank, ik had geen grip, afgezien van af en toe een boomstam of stronk. Maar na een half uur zwoegen en steunen, terugvallen en weer omhoog krabbelen waren we boven! Een gewoon pad, met mensen in de buurt prijkte voor ons uit. Dit was het echte bospad. Dit hadden we moeten nemen. Enfin. We kozen ervoor om langzaam verder te lopen en nog drie kilometer te pakken richting camping. Dat waren drie lange mooie kilometers over goed begaanbaar terrein met af en toe een daling erin. We passeerden een kloof, ja dé kloof en liepen via begroeide berghellingen een prachtige route naar de camping. De laatste 300 meter moesten we omhoog via opnieuw een steil pad naar de camping en die laatste honderden meters hebben we op ons tandvlees afgelegd. We hebben 9 kilometer gelopen over onbegaanbare paden. Maar jongens, wat smaakt een wijntje en een biertje dan lekker!!!! En wat een adrenaline heb je dan in je lijf. We sloten de dag af met Misha en een lekker stuk apfelstrüdel. Twee dagen later vertrekken we uit dit mooie stuk van Slovenië en kijken we terug op een geweldige rondreis die geresulteerd heeft in een mooie reisgids waar we anderen plezier mee willen doen.

In dit deel lees je meer over de grotten van Postojna, Koper, Isola en het eiland Krk in Kroatië!